Jef Neve toont hoe het moet in een verrassend...

Jef Neve toont hoe het moet in een verrassend...

0

Eenzaamheid portretteren én tegelijkertijd weg spelen: Jef Neve toont hoe het moet in een verrassend sobere, wervelende en aangrijpende productie van Theater aan de Stroom.

Of het nu met een vrouw in zijn nek is (neem dat maar letterlijk) of eentje die weemoedig tegen zijn stevige rug leunt of twee mannen die hem langs beide zijden stompen, het lijkt Jef Neve niet te deren. Hij blijft naarstig verder spelen terwijl hij zijn dansers aanvuurt zoals hij dat ook met muzikanten doet. 

Jawel, Neve nam in opdracht van Theater aan de Stroom plaats te midden de dansers. Letterlijk. Zijn piano staat centraal op de scène, met het klavier naar het publiek gericht. En Neve zit/staat anderhalf uur lang met de rug naar het publiek te spelen. Maar die rug is even expressief als een danserslijf. Dat er nog niemand aan gedacht heeft, is een raadsel. Of misschien niet? Want Neve is een dansvoorstelling op zich en het vergt dus veel lef én doordachtheid om toch te proberen naast Neve op het podium te staan en iets te doen dat complementair zou kunnen zijn aan de wervelende of net heel wiegende muziek. Michael Lazic - choreograaf en regisseur van deze Soletude - slaagt daar wonderbaarlijk goed in. Hij lijkt Neves muziek werkelijk te incorporeren. De momenten dat Neve en Lazic samenspelen zijn magisch. Eenzaamheid en genot worden dan in een muzikale en dansante geut vertolkt. More

Share This Post: