Jef Neve is net veertig geworden en on top of his game. Al beseft hij maar al te goed dat hij nog elke dag kan bijleren. Op zijn nieuwe plaat ‘Spirit Control’ zoekt de pianist en componist hongerig en enthousiast naar nieuwe invalswegen gebouwd op tonnen ervaring uit het verleden.
Het komt wel mooi binnen wanneer je platenbaas laat weten dat je net je beste plaat ooit hebt gemaakt, niet? Of was hij gewoon in een zeer milde bui om je aanraking met vier decennia op deze planeet wat te verzachten?
Jef Neve: (lachend) “Het is zijn job om een artiest moed in te spreken en elke nieuwe plaat moet per definitie de beste zijn. Maar hij meende het echt en dat doet plezier. Ik stel mezelf voortdurend in vraag om beter te kunnen worden. En een schouderklopje kan deugd doen, al is het maar door de energie die je er van krijgt om dapper verder te doen. Ik had ook niet veel tijd om na te denken over deze plaat. Mijn soloalbum ‘One’ dateert van drie jaar geleden en heeft echt voor een overvolle agenda gezorgd in binnen- en buitenland. Veel concerten in Europa maar evengoed in Afrika, Azië of Zuid-Amerika. Het zijn zeer rijke jaren geweest met heel wat onvergetelijke ervaringen. Voeg daar nog wat opdrachten bij voor fictiereeksen zoals ‘In Flanders Fields’ en nu recent de soundtrack voor Hilde Van Mieghem’s ‘Sprakeloos’ en je beseft dat er amper tijd was om een bepaald concept uit te werken. Ik heb heel veel onderweg geschreven, goed beseffend dat ik in begin dit jaar zou beginnen opnemen.”
Door de indrukken die je onderweg opdoet, komt er waarschijnlijk ook veel binnen.
“Absoluut. Je geest staat voortdurend open en op een gegeven moment had ik een twintigtal songs, de ene al wat beter uitgewerkt dan de andere. Ik heb dan verschillende speellijsten gemaakt met die demo’s en ze beluisterd tijdens het lopen. Ik heb vorig jaar een marathon gelopen en blijf ook nu nog veel trainen. Uren en uren heb ik met die songs in mijn oren gelopen en tegen november had ik tien nummers geselecteerd en zijn er daarna nog twee bijgekomen. Ik liep ook altijd dezelfde route en liet me keer op keer verwonderen door de natuur die me omringde. Mijn zintuigen werkten anders en ik zag veel meer. Of het nu insecten, eenden of een vos waren, alles kwam binnen via een gezonde verwondering. De demo’s werden de soundtrack van mijn route en zo kreeg de plaat zijn uiteindelijke vorm.”
Het lijkt wel alsof je verschillende disciplines als muzikant en componist zich verbinden op ‘Spirit Control’. De manier waarop je klassieke achtergrond verbroedert met jazz en ook ruimte laat voor elektronica of meer popgerichte invalshoeken dwingt respect af.
“Het doet me plezier dat je het zo aanvoelt. Ik heb er geen echte verklaring voor maar het heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik me goed in mijn vel voel. Vandaar ook de titel ‘Spirit Control’. De gedachte dat mijn geest eindelijk doet wat ik wil, dat ik mijn leven zelf in een bepaalde richting kan leiden en daarbinnen een heerlijk gevoel van vrijheid ervaar. Ik ben gelukkig getrouwd met Andy – zelf een saxofonist die vooral met hedendaagse muziek bezig is – en heb een eigen studio in Deurle waarin ik urenlang ongestoord kan werken. Ik kan het niet ontkennen, het leven lacht me op dit moment echt toe en daar moet ik enorm dankbaar om zijn. Veertig worden is best een mijlpaal in het leven van een mens maar ik heb het gevoel dat het beste nog moet komen. En ik kan zonder probleem aanvaarden waar ik nu sta. Een geruststellende tevredenheid en de mogelijkheid om je energie meer te focussen. Ik wilde van alles geproefd hebben en liever meer dan minder. Die urgentie is nu weg en dat helpt.”
“WHAT IF YOU FEEL THAT YOU’RE AT TOP SPEED? WHAT IF SUDDENLY, IN THE MIDDLE OF YOUR LIFE,
ALL SAILS ARE POINTING IN THE SAME DIRECTION? WHAT IF YOU FINALLY LEARNED TO STAY UP ON YOUR FEET ON THE MOST DIFFICULT WAVES AND SUCCEEDED TO REACH THE BEACH IN ONE SPECTACULAR JUMP?
THE FEELING I HAVE WHEN I GO KITESURFING, A CONTROLLED BATTLE WITH THE WATER AND WIND, EVEN BEING ABLE TO FLY, THAT’S WHAT I FOUND IN MY LIFE: “SPIRIT CONTROL”, OR THE IDEA THAT YOUR MIND IS FINALLY DOING WHAT YOU ALWAYS DESIRED, THE THOUGHT THAT YOU ARE TAKING THE WHEEL NOW, A FANTASTIC FEELING OF FREEDOM.
THE MOST BEAUTIFUL MUSIC IS LIKE LIFE AT ITS BEST: SPACE TO IMPROVISE, AND THE MOST BEAUTIFUL VOICE IS LEFT OUT SUBTLY SO EVERYONE CAN COLOUR IT IN FOR THEMSELVES AND CREATE THEIR OWN STORY.
Piano: Jef Neve
Vocal: Sam Sparro (“Caterpillar”)
Trumpet: Teus Nobel (“Crystal Lights” & “Paris, Place Sainte-Cathérine”)
Cello: Amber Docters van Leeuwen (“The Heart Whispers Why”)
Als er één muzikant vanuit de Lage Landen garant staat voor eigenzinnigheid is het Jef Neve wel. Met Spirit Control zet hij, zeer aangenaam, zijn muzikale ontwikkeling voort met een album dat zowel intens als genre-overschrijdend is.
Met zijn piano-soloalbum One kende Jef Neve twee jaar geleden zijn grote doorbraak. Een toch nog behoorlijk onverwachte en tegelijk volledig terechte. Als er iemand in onze contreien zich enerverend muzikaal ontwikkelde is het Neve wel. Vanuit een triobezetting (met de weergaloze drummer Teun Verbruggen als trouwe metgezel) verkende hij, met zijn van klassieke elementen doorsneden pianospel, de jazz in alle facetten. Met een samenwerkingsproject met José James, een uitvergroot ‘trio’ met Sons of the New World en het schrijven van soundtracks veranderde hij zijn muzikale wereld. One maakte eens te meer duidelijk dat Neve muzikaal hard doorgroeide. Het was een zelfbewuste stap die glorieus vastlegde waar hij muzikaal toe in staat was. De compositie Solitude, de enige track op het album waar effecten een hoofdrol speelden, bleek de opmaat voor Spirit Control, het nieuwe album.
Solitude, een compositie opgenomen met een groot geluid, leek voorbestemd om met een band opgenomen te worden. Maar alleen met strijkers als bovenlaag over de enerverende pianopartij bleek dat Solitude al geweldig klonk. Het zette Neve aan het denken om zijn nieuwe composities met strijkers in te kleuren, maar een band was noodzakelijk om alle andere arrangementen die Neve ook in zijn hoofd had te vervolmaken. Spirit Control werd uiteindelijk opgenomen met naast Neve twee instrumentalisten en vier strijkers daarbij. Voor de opnamen van het nieuwe album werden ook nog blazers (waaronder trompettist Teus Nobel) gebruikt. Een heel verschil met One dus. MORE
“De taal die jazzpianisten spraken vóór Herbie Hancock, was die van Rachmaninov, die al een tikje jazzy, maar tegelijk ook vierkant klinkt”, vindt Jef Neve. “Hancock heeft er pastelkleuren aan toegevoegd. Door hem ben ik jazzmuziek beginnen spelen.”
