Pianist en componist Jef Neve (39) heeft er een bekende fan bij: Angela Merkel (62), de Duitse bondskanselier. Merkel stond erop Neve te feliciteren nadat hij voor haar had gespeeld.
Angela Merkel werd bij de uitreiking van haar eredoctoraat door de universiteiten van Gent en Leuven in Brussel getrakteerd op een streepje muziek van Jef Neve. “Ze zei dat ze genoten had en het fantastisch vond”, zegt de pianist.
“Het is volgens mij het mooiste bewijs dat muziek een universele taal is. Nu maar hopen dat Merkel naar mijn concert in Berlijn komt.”
Jef Neve werkt aan een nieuwe cd, die op 17 maart uitkomt. “Eerst doen we België, Nederland en Luxemburg, vanaf mei is Duitsland aan de beurt.”
When celebrated Belgian Pianist Jeff Neve and Cecile Kayirebwa met on the stage, it was a case of talent and experience coming together, to the delight of those who turned up at Rwanda Revenue Authority (RRA) Auditorium in Kimihurura on Friday evening.
Everything went as earlier announced, the number of people was strictly 350, the show started on time, 8pm, and ended right on time.
It is not the first time the Belgian pianist was performing in East Africa. He has performed in Kenya several times, but it is the first time he was performing in Rwanda and he left a mark. More.
Zanger/rapper Typhoon en pianist Jef Neve, voortrekker in de Belgische jazz en klassieke muziek, kenden elkaar niet. Als gelegenheidsduo ontmoetten zij elkaar vorig jaar via de Rotterdamse muziekorganisatie Motel Mozaïque in het kader van de manifestatie BesteBuren dat de Vlaams-Nederlandse creativiteit en culturele samenwerking vierde. Een vonk sprong over.
Diepgang in elkaar
Als uitvoerend muzikant reist de Vlaamse Jef Neve de hele wereld over. In zijn composities met zowel jazz als klassieke componenten vinden verbeelding en diepgang elkaar in weelderige melodieën die gaandeweg helemaal openbreken. Met Glenn ‘Typhoon’ de Randamie, de poëtische muzikant die met zijn uitmuntend feestelijke liveshows en bejubelde album Lobi da Basi veel harten veroverde, voelde hij een diepe verbintenis.
Die is uitgediept in een duoshow die eerder op festivals als Jazz Middelheim en Leuven Jazz in België te zien was. Gisteravond, voor de kansel van de Arminiuskerk te Rotterdam, deelden Jef Neve aan de vleugel en Typhoon blootsvoets op een kruk hun intieme muzikale symbiose hier eenmalig. Niet alleen spraken hun blikken na elk nummer – zacht, een mengeling van verbazing, trots en bewondering – maar ze gingen beiden voluit in het sobere uitgelicht podiumbeeld. Terug naar de kern, aldus Typhoon, zijn songteksten over liefde en vrijheid vrijuit reciterend op Neve´s parelende improvisaties.
Intimiteit
De intimiteit van dit duo was deze avond aansprekend en breekbaar. Was het de sereniteit van de donkere kerk die versterkte? Zeker wanneer Typhoon zijn emotionele bergen beklom: de naweeën van een relatie, zijn writersblock, zijn geloof, activisme en onmacht dat hij kan voelen over ,,wat we elkaar aandoen in de naam van democratie?”, leverde Neve de passende ondersteuning.
Logisch landde Typhoons raps, de kleine gedichtjes („Bevestig mij… Als je gewoon zegt dat ik oké ben”) in de pianonoten. Shaffiaans wond Hier in de Stad op. De verhalen achter zijn tracks - Kaarten met Kruisjes, zijn weemoedige Surfen - kregen de tijd. Het waren monologen die raakten.
Maar ook een klaterend solostuk als Solitude, van Neve’s soloalbum, werd door een muisstil publiek ontvangen. Later kon de afgeladen kerk juist bijdragen door de woorden ‘nooit’ mee te roepen op de hypnotiserende puls van gedempte pianosnaren. Een emotioneel slotstuk werd Liefste, toen actueel verdriet over de dood van een dierbare het bij de zanger overnam.
Typhoon en Jef Neve hebben een open muzikaal verbond. Het is simpelweg ondenkbaar dat deze muziekzielen niet eens samen de studio zullen induiken.
In dezelfde stad waar de incidentele samenwerking twee jaar geleden begon, werd het publiek in Rotterdam getrakteerd op de eerste Nederlandse full show van het duo Typhoon & Jef Neve. De eerste is het zonnekind van de Nederlandse muziek: hiphop, soul, spoken word, pure pop en zelfs kleinkunst - Glenn de Randamie laat niks liggen. Zijn boodschap is er één van liefde, en ook dat heeft het publiek geweten in Arminius, toepasselijkerwijs een kerk in het centrum van Rotterdam.
De tweede op het podium was dus virtuoos Jef Neve – die kent u, maar het Nederlandse publiek overduidelijk niet echt. No problemo: Jef amuseerde zich kapot, liet de spotlights aan zijn Surinaamse vriend en speelde heel de avond met de goden. Geen bezoeker die zijn naam niet prevelde bij het naar buiten stappen. Kortom, met die bekendheid boven de Moerdijk komt het wel in orde. More
Toots Thielemans is of course a big name in jazz, and very great musician, but for myself, I will remember him as someone who inspired our generation, and who made us dream of what was possible. He had gone off to the US, he had played with Charlie Parker and Miles Davis - the greatest of them all. He proved to us that anything is possible if you follow your dreams.
He deliberately kept up very good contacts with the younger generation. He wanted to know what we were doing, being the godfather of Belgian jazz. Even though he collaborated with the biggest names, he was never self-important. I remember him leaving a message on my phone on January 1st some years ago: He played some notes on his harmonica first and said: „Jef, Toots here, happy new year man!”. That was so typical of him.
Musically, to me, Toots was the man of the big melodies. He had a gift for working wonderful melodies into a piece of music, without making it artificial. And also the way he introduced the harmonica in the jazz was something ground-breaking, nobody thought that it could happen. I played a few times with him on private occasions and in jam sessions and I remember from these moments how communicative he was. Some artists on stage just want to be the shining star; he made others shine.
Of course, his death wasn’t really unexpected. We all knew what we could expect it sooner or later, once he had announced that he would to retire from performing two years ago. He just had to be on stage, no matter what. That became very clear when he -several months after his announcement, during a hommage for him at Jazz Middelheim he suddenly appeared on stage and played - even though his management advised him not to play. Luckily for us, he always followed his own instincts.
